Απολυτηριο Κωνσταντινου Κατσαΐτη απο Βρετανικο στρατο 1942

 

Βιβη Σικυωτη Κατσαιτη

https://sikam.wordpress.com/2019/01/14/%ce%b5%ce%bd%ce%b1%cf%82-%ce%b1%cf%80%ce%bb%cf%8c%cf%82-%ce%b1%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%bf%cf%82-%ce%b2%ce%b9%ce%b2%ce%ae-%cf%83%cf%85%ce%ba%ce%b9%cf%8e%cf%84%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%cf%84%cf%83/?preview_id=78419&preview_nonce=2fbac57e11&preview=true

Διαβαζουμε και κρινουμε

 Διαβαζουμε με προσοχη το παρακατω αρθρο προβληματιζομαστε ερευνουμε τις πηγες και κρινουμε

Ελλοπία τ. 10, Απρίλιος-Μάιος 1992, σελ. 56-59

Γράφει ο Γιώργος Σκλαβούνος

Με ἀφορμή τα 200 χρόνια από τη γέννησῇ του ἀνδρέα Κάλβου, κάποιες εκδηλώσεις θα γίνουν προς τιμήν του ποιἡτή καὶ κάποιες ἀναφορές στὴν προσφορά της Ἑπτανήσου στην Ἐθνική μαςἀναγέννησηῃ ίσως δουν το φως της δημοσιότητας.

Ὅμως ἢ προσφορά της Ἑπτανήσου παραμένει συνειδητά θαμμένη στη λήθη, διαστρεβλῴνεται, καθυβρίζεται, παρουσιάζεται ἀπολύτως αντεστραμμένη.
Οι απλοϊκές ἀπόψεις που αβασάνιστα κυκλοφορούν θέλουν τα Ἑπτάνησα ως τὴν πύλη της Δύσης στην Ελλάδα. Στη λαϊκή συνείδηση, χρόνια τώρα, ο Ἑπτανήσιος παρουσιάζεται ὡς ο«Μορ-φονιός», ο «Νιόνιος»,ο «Φραγκολεβαντίνος», ο ἐλαφρύς, αν όχι ο τρελούτσικος.

Η επτανησιακή ἱστορία, στο χώρο τῶν εθνικών, τῶν κοινωνικών, των πολιτικών καὶ πολιτιστικών ἀγώνων, ἀσφαλώς παρουσιάζει μια παρακαταθήκῃ ριζικά διαφορετική ἀπό εκείνη του Μορφονιού, του Νιόνιου, τοῦ Φραγκολεβαντίνου.

Αν και δεν είναι δυνατή μια ἀντιπροσωπευτική ἀνθολόγηση αυτής τῆς παράδοσης στο χώρο ενός ἄρθρου, θα τὴν ἐπιδιώξω, διατρέχοντας ὅλους τοὺς κινδύνους να ἀδικήσω κι εγώ την Ἑπτανησιακή Προσφορά.

Γενικό ϊστορικό πλαίσιο

Η λύσῃ του επτανησιακού ζητήματος. δηλαδή ἡ ἕνωσῃ της Ἑπτανήσου με τὴν Ελλάδα, ἦταν εκ τῶν πραγμάτων ἐντεταγμένη στη λύση του ἀανατολικού ζητήματος.

«Τὰ τὴ λύσῃ τοῦ ἀανατολικού ζητήμᾶτος», όπως παρατηρεί ο κ. Τάκερμαν, πρέσβυς της Αμερικής στην Ελλάδα, στο βιβλίο του Οἱ Έλληνες της σήμερον, «ἣ πολιτική τῶν δυνάμεων που “διοίκησαν᾽ την Ἑλλάδα από τῆς λυτρώσεως αυτής εκ τοῦ τουρκικού ζυγού, υπήρξε αὐτή εκείνη ἣν ἀνεκύρηξε ο Πητ κατά το 1792, ὡς μόνο αληθές δόγμα τῆς ισορροπίας, τουτέστιν, να μην επιτρέψωσι εἰς τὴν Ρωσσίαν να αὐυξηθεί καὶ νὰ μὴν αφήσωσιν δε τὴν Τουρκίαν νὰ εξασθενήσει. Διά τούτο ακολουθούσι τὴν γνώμην του λόρδου Λοντοντέρρυ, όστις επιθυμεί να καταστεί ἡ Ελλάς όσον οίον τε ἧττον ἐπικίνδυνος ο δὲ λαός τῆς μικρόψυχος ὡς τὰ ἔθνη του Ινδοστάν».

Σ᾽ αὐτή τη λογική ἡ Ἔνωση της Επτανήσου με την Ελλάδα (αφού είχε καταστεί ἀναγκαία για τους ᾿Αγγλους) ἔπρεπε να συνδυασθεί με την πολιτική και τὴν ηθική διάλυση τῆς επτανησιακής ηγεσίας. Οἱ όροι που ἔθεσε ἢ αγγλική πολιτική για τὴν Ἔνωση ἀσφαλώς οδηγούσαν σ᾽ αὐτό τὸ ἀποτέλεσμα. Οἱ όροι ανάγκαζαν τους Ἑπτανήσιους, ή να ἀποδεχθούν τὴν Ἕνωση και να προδώ-σουν τον ελληνισμό και τα ιδανικά για τὰ οποία πολέμησαν, ἤ νὰ ἀρνηθούν τὴν Ἔνωση, γεγονός που ἐπίσης θα είχε καταλυτικές διαλυτικές επιπτώσεις στὴν ἑπτανησιακή ηγεσία, το ενωτικό κίνημα τῶν Ἑπτανήσων και στη σχέση τῆς ἑπτανησιακής ηγεσίας με την ηγεσία του νεοσύστατου κράτους.

Στα πλαίσια της δυτικής πολιτικής γιὰ τὴ λύση του ἀνατολικού ζητήματος, ἢ Ἕνωση τῆς  Eπτανήσου με τὴν Ελλάδα ἔπρεπε νὰ συνδυασθεί μὲ τὴν ὑποτέλεια τοῦ ἀνεξάρτητου ελληνικού κράτους, ἐγκατάλειψη κάθε στήριξης των ἀπελευθερωτικών κινημάτων των ὑποδούλων Ἑλλήνων, κάθε κίνησης εναντίον της Οθωμανικής Αὐτοκρατορίας.

Αὐτοί ήταν οἱ όροι που ἔθεσαν οἱ Ἄγγλοι στὸν Ὄθωνα γιὰ τὴν Ἔνωση, ὄρους που ο Ὅθωνας αρνήθηκε, όρους που, ὅταν ἔγιναν γνωστοί στα Επτάνησα, ἀνάγκασαν τον ἠρωα-μάρτυρα τουενωτικού ἀγώνα καὶ πρόεδρο της Ιονίου Βουλής Ζερβό Ιακωβάτο να επιχειρήσει νὰ ἀναβάλει για «ευθετότερο» χρόνο τὴν Ἔνωση… κινδυνεύοντας να κηλιδώσει το ηρωικό παρελθόν του και να στιγματισθεί ὡς προδότης.

Αὐτή τη λογική καὶ αὐτούς τους όρους ἔπρεπε να ἀποδεχθεί ο οποιοσδήποτε βασιλικός γόνος ήθελε νὰ ἀποδεχθεί το στέμμα του ελληνικού θρόνου… Αὐτή τη λογική ὑυπηρέτησε και ἡ ανατίναξη τῶν φρουρίων της Κέρκυρας (πριν από τὴν Ἔνωση), που καθιστούσαν τὸ νησί στρατηγικότατο σημείο καὶ άπαρτο κάστρο στην Αδριατική. Τὴν ίδια λογική ὑυπηρέτησε ο ἀποχωρισμός τῆς Πάργας από την τύχη τῶν Ἑπτανήσων, ποὺ από τὴν εποχή τῆς ενετοκρατίας ήταν κοινή, και ἡ παράδοσή της από τους Ἐγγλέζους στους Τούρκους.

Αὐτή την πολιτική εξυπηρετούσε ἢ προσπάθεια επιβολής ουδετερότητος τῶν Ιονίων Νήσων καὶ μετά τὴν Ἕνωσῃ.

Η ουδετερότητα επί του εδάφους ἀσφαλώς δεν μπορούσε να είναι ούτε μόνιμη ούτε ἀσφαλής γι᾿ αὐτούς που προσπαθούσαν να τὴν επιβάλλουν, εάν δεν ἐπεβάλλετο επίσης στις ψυχές, τα μυαλά και τις καρδιές τῶν Ἑπτανησίων.

Η καταστροφή των πανέμορφων κάστρων τῆς Κέρκυρας, του Βίδο, των Παξών, που δυναμίτισαν οι πολιτισμένοι Αγγλοι με τὴ σύμφωνο γνώμη τῆς πολιτισμένης Ευρώπης, δεν αρκούσε γιανα καταστήσει τα Νησιά ακίνδυνα καὶ ουδέτερα, όπως ἀπέδειξε ἡ ἐπτανησιακή ηγεσία κατά τη διάρκεια τῶν διαπραγματεύσεων καὶ ἀμέσως μετά τὴν Ἔνωση.

Η πολιτιστική γενοκτονία ἕπρεπε να είναι πιο ισοπεδωτική από τον δυναμιτισμό των φρουρίων. Οἵ Ἑπτανήσιοι όχι μόνο ἕπρεπε να χάσουν τὴν ἱστορική τοὺς μνήμη, ἔπρεπε ν᾿ ἀρχίσουν λίγο-πολύ να ντρέπονται για τον τόπο καταγωγής τους.

Η πνευματική και πολιτική ἡγεσία τῶν Ἑπτανήσων, διαθέτοντας μια αδιάκοπη πολιτιστική παράδοση από τὴν ἐποχή του Βυζαντίου, με βαθύτατη γνώση και σεβασμό της ἀρχαίας ελληνικής κληρονομιάς, δημιουργός καὶ τροφός ενός εθνικού δημοκρατικού δημοτικισμού, αφιερωμένη στο όραμα της εθνικής ἀαναγέννησης και ολοκλήρωσῆς, δεν ἔπρεπε νὰ καταστεί κυρίαρχηῃτάσῃ στα πνευματικά και πολιτικά πράγματα τῆς χώρας. Αφού δεν ήταν ὑποτελής, ἔπρεπε να ιτισοπεδωθεί, να εξοστρακιστεί ἥ νὰ εκλείψει, κι ἀκόμα ο κάθε Ἑπτανήσιος ἔπρεπε να στιγματισθεί ὡς ο φοβιτσιάρης, ο Μορφονιός, ο φραγκεμένος, ο Νιόνιος…

Αγωνιστική παράδοση

Η αγωνιστική παράδοση των Επτανησίων συντίθεται από τρία βασικά ρεύματα:

1) Από την παράδοση των ηρωικών εξεγέρσεων τῶν επτανησίων αγροτών (1610-1652), εξεγέρσεων με τρομαχτικό κόστος σε ανθρώπινες ζωές, βαρβαρική ἀγριότητα στην καταστολή τους, αλλά και ἀπό ανυπέρβλητο ἡρωισμό, επιμονή καὶ συνέχεια.

2) Από τρεις κρητικούς εποικισμούς ([630-1669), που ἔφεραν στα Ἑπτάνησα γενικά και τὴν Κέρκυρα ειδικότερα ό.τι ηγετικώτερο και πλέον ασυμβίβαστο είχε νὰ επιδείξει ἡ Κρήτη σ᾽ αὐτή τὴν περίοδο.

3) Από τὴν εγκατάστασῃ τῶν Σουλιωτών, κυρίως στὴν Κέρκυρα, μετά από τὴν πτώση του Σουλίου το 1803.

Πνευματική παράδοση καὶ κατεύθυνσῃ

Δίνοντας το στίγμα της «Ἐπτανησιακής Σχολής», ο Μαβίλης θα πει: «στην Ελλάδα είναι καιρός νὰ φτιάσουμε εθνική φιλολογία. Πρέπει να σπάσουμε τις αλυσίδες της καθαρεύουσας πρώταποὺ μας σφίγγει το πνεύμα χειροπόδαρα. Το καλύτερο μονοπάτι για τον Παργασσό είναι ἡ Σπιανάδα.
»Στὴν Κέρκυρα ἔχει γίνει πολλή εργασία κι ἔχουμε βάλει καλά θεμέλια. Στοὺς Κορφούς πρέπει νά ἔρχονται όλοι οἱ νέοι Ἔλληνες να παίρνουν τον ευγενικό σπόρο για τὴν καλλιέργεια γνήσιἂς ελληνικής φιλολογίας. Οἵ Αθηναίοι πήραν στραβό δρόμο, φυτεύουν σπόρο γαλλικό καὶ γερμανικό, που δὲν τον σηκώνει τὸ κλίμα μας»

Ο Σπύρος Μελάς (Ελληνική Δημιουργία: Αφιέρωμα στην Κέρκυρα, αριθ. 111 το 1952), αναφερόμενος στα θεμέλια για τὰ οποία μιλάει ο Μαβίλης, τὰ ορίζει ὡς εξής:

«Τὰ θεμέλια αὐτά είναι ἡ εθνική πνευματική παράδοση. πάνω σ᾽ αὐτή στηρίχθηκε ἡ εφτανησιακή πλειάδα, γερά θρεμμένη από την κλασική παιδεία, για να ὑψώσει το δημοτικισμό όχι μονάχα σαν γλωσσικό τύπο, μα σαν γενικό σύμβολο εθνικής γνησιότητας, σαν σημαία πνευματικού αυτοχθονισμού και θεμέλιο εθνικής ἀαναγέννησης.
»Ὅχι το Ἔθνος για την Τέχνη, αλλά ἡ Τέχνη για τὸ Ἔθνος. Αὐτό εἰπε ἡ Κέρκυρα ἡ τότε δοξασμένη καὶ σήμερα παραπεταμένη».

Στὴν εισαγωγή τῆς ἕκδοσης τῶν ἁπάντων του Λορέντζου Μαβίλη, ὁ Μιχ. Περάνθης. ἀναφερόμενος στὴν πνευματική κίνηση του Σολωμού, γράφει:

«Ὕστερα από τον θάνατο τοὺ μεγάλου Ζακύνθιου, ἡ παράδοση περνάει στα χέρια του Πολυλά. Ἄκαμπτος στις ἀρχές του, αυστηρός στην επιλογή του, ἔχει πάντοτε γύρω τοὺς ἐκλεκτούς, τὸίδιο πρόθυμους σε αγώνες καὶ το ίδιο σύμφωνους σε ιδανικά, να διακλαδώσουν τὴ μεγάλη ιδέα. να εξυψώσουν τὸ ηθικό αίσθημα και τὴν πνευματική στάθμη του λαού, να πατάξουν τὴ συναλλαγή, νὰ διαχωρίσουν τὴν πολιτική ἀπό τη διοίκηση».

Κατά τον Α. Ανδρεάδη, οἱ κερκυραίοἱ διανοούμενοι «την ἀγάπην δὲ διά τὴν πατρίδα συνεδύαζον καὶ προς βαθείαν ἀφοσίωσιν εἰς τὴν δημοτικήν… Διότι ἤσαν βαθέως πεπεισμένοι ότι ο σχολαστικισμός καταστρέφει το ἔθνος, ότι μόνον διά της καλλιεργείας καὶ τῆς προαγωγής της γλώσσης του λαού δύναται να καλλιεργηθεί και νὰ προαχθεί ο λαός καὶ τέλος ότι εάν εχάσαμεν τόσον ἔδαφος εἰς τὴν Μακεδονίαν καὶ τὴν Βόρειον Ἤπειρον, τούτο οφείλετο εἰς το ότι οἱ ελληνόφρονες ξενόφωνοι δὲν εξελληνίσθησαν γλωσσικώς, δεν επετεύχθη δὲ η γλωσσική τῶν εξελλήνισις διότι εδιδάσκοντο εἰς τα σχολεία γλώσσαν ἄλλην της λαλουμένης εἰς τα ελληνικά κέντρα, καὶ όταν ἔφθαναν εἰς εν εκ τούτῶν εύρισκον νέον γλωσσικόν τείχος χωρίζον αυτούς από τους λοιπούς Ἐλ-ληνας».

Κατά τον Γρηγ. Ξενόπουλο, οἱ εκπρόσῶώποι τῆς Επτανησιακής Σχολής (όπως τοὺς προσδιορίζει στη νουβέλα του με τίτλο «Ο τρελλός μὲ τους κόκκινους κρίνους») ἦταν μορφωμένοι και πολύγλωσσοι, παρακολουθούσαν άγρυπνα τὴν ξένη πνευματική ζωή καὶ ἠξεραν ἀπ᾿ ἔξω τους κλασσικούς όλων τῶν λογοτεχνιών, ελάτρευαν το ὡραίο καὶ φιλοδοξούσαν παρόμοιαν άνθιση καὶ για τὴν χώρα τους, περισσότερο διάβαζαν παρά ἔγραφαν. κι όταν ἔγραφαν, ἦταν ἀραιά και πού, από τὴν ἀνάγκη τῆς ψυχής και μόνον κι όχι για φήμη, μαζί με τοὺς πρωτότυπους στίχους εδούλευανκαὶ μεταφράσεις ξένων κειμένων, ἔργα υπομονής και μετριοφροσύνης. ποὺ ἐρχονται στὸ φῶς ὕστερα από το θάνατό τους…

Εθνική παράδοση

Η σύγκρουση τῶν Ἐπτανησίων με τὴν Ευρωπαϊκή φιλοτουρκική πολιτική, με τὴν Ευρωπαϊκή «Προστασία», με τὴν Ευρωπαϊκή προσπάθεια ἀαφομοίωσης, εἶναι ἡ σκληρότερη, ἡ βαθύτερη καὶ ἢ πλέον συνειδητή από κάθε άλλο κομμάτι τῆς Ἐλληνικής γης και κοινωνίας. Θα εκφραστεί στὴν ποίηση, στὴν πολιτική, στὴν θρησκευτική ζωή. Στὴν ποίηση, ἡ σύγκρουση αὐτή εκφράζεται χαρακτηριστικά καὶ από τον Κάλβο, τον Σολωμό, τον Βαλαωρίτη.

Ο Βαλαωρίτης σε γράμμα του στον Φιλήμωνα λίγο πριν τον θάνατό του γράφει:

«Τὸ θέμα μου είναι πάντοτε τὸ αυτό, ἀνταγωνισμός διαρκής του Ελληνισμού κατά της κατακτήσεως καὶ τοῦ ξενισμού. Ἄλλοτε εἰχα νὰ κάμω με τὴν Τουρκοκρατίαν, τώρα δε με τὴν Φραγκοκρατίαν».

Το ποίημά του «Φωτεινός» ἐξέφρασε ἄριστα τον αγώνα αλλά και τὴν συνείδησῃ τῶν Ἑπτανησίων ενάντια στην Φραγκοκρατία.

Ο Κάλβος θα προτιμήσει διασκορπισμένους καὶ ψωμοζητούντες τους Ἔλληνες, παρά προστάτες νάχωμεν.

Θὰ πrοτιμήσει φλόγα παντού χυμένη να τρώγει πόλεις, δάση, λαούς και ελπίδας, παρά προστάτες νάχωμεν.

Παράδοση ηθικής συνέπειας

Τὸ παράδειγμα της συνέπειας ενός Τερτσέτη μας έγινε σήμερα γνωστό λόγὼ τῆς λεγομένης δίκης του αιώνα. Δεν μας γίνεται όμως γνωστή Ἢ Ἑἑπτανησιακή του προέλευση κι ἀκόμα ἢ σχέση του με τὸν Σολωμό.
Ο Μαβίληςμας είναι κυρίως γνωστός μόνον ὡς ποιητής, όχι σαν βουλευτής, όχι ὡς θεωρητικός του δημοτικισμού, όχι ὡς εθελοντής σε εθνικούς ἀπελευθερωτικούς αγώνες.

Κανένας δεν ἔχει ἰδανικά εκτός από εκείνα που μπορεί να ὑπογράψει με τὸ αίμα του, εἶχε πει κάποτε ο Μαβίλης και ἢ ἱστορία του απέδειξε ότι εἰχε ιδανικά.

Ο Μαβίλης εθελοντής στην Κρήτη στὴν ἐπανάσταση του [896, μαζί με τον ἐπίσης Κερκυραίο διανοούμενο Ντίνο Θεοτόκη.

Το 1897, ἡγετικό στέλεχος τῆς Εθνικής Ἑταιρείας στην Κέρκυρα, σχηματίζει μὲ δικά του ἔξοδα σώμα 70 εθελοντών κι αποβιβάζεται στὴν Ἄρτα. Ο Μαβίλης βρίσκει τον θάνατο στο Δρίσκο στα 1912 πολεμώντας ἡρωικά. Αὐτό που πρέπει νομίζω να εἐπισημάνω κλείνοντας την ἀναφορά στον Μαβίλη εἶναι:

α) Η εὐχή και ἡ επιθυμία του «αν ζήσουμε θα ζητήσω νὰ με στείλουν δάσκαλο σ᾽ ἕνα Μακεδονικό χωριό».

β) Μ᾿ ἕνα βόλι νάχει περάσει ἀπ᾿ το ἕνα μάγουλο στο άλλο, ἄλλο ἕνα βόλι νατοῦ ἔχει κόψει την καρωτίδα, ἕτοιμος να πεθάνει, όταν συναντάει τον επίσης τραυματισμένο Ῥώμα στο πρόχειροχειρουργείο, βρίσκει την δύναμη νὰ σηκωθεί όρθιος να χαιρετήσει στρατιὠτικά. Εἶναι ο τελευταίος χαιρετισμός βέβαια, αλλά κι ἕνας χαιρετισμός που οδηγεί τον παρευρισκόμενο Π. Γαριβάλδι να σταθεί προσοχή και να χαιρετήσει καὶ νὰ αἀποχαιρετήσει τον Μαβίλη.

Η πολιτική παράδοση – πολιτική καὶ πνευματική ηγεσία

Οἱ αγώνες των Ἑπτανησίων εναντίον τῆς Ἐνετοκρατίας, της Ξενοκρατίας, αγώνες κοινωνικοί, οἰκονομικοί, αγώνες πολιτιστικής και θρησκευτικής επιβίωσης, οἱ αγώνες των Ἑπτανησίωνἐναντίον της Αγγλικής «προστασίας» διαμόρφωσαν μια βαθύτατη και πατροπαράδοτη έχθρα για κάθε ξένη κατοχή και προστασία.

Ἰδιαίτερα ἡ κατά παράβαση των διεθνών συμφωνιών συμπεριφορά της Αγγλίας ἀπέναντι στο λαό των Ιονίων κατά τὴν διάρκεια της Αγγλικής προστασίας, εξέθρεψαν μια αντι-Αγγλική εθνικήπαράδοση, μια παράδοση συνειδητής ἄμυνας απέναντι στοὺς ετερόδοξους χριστιανούς δυτικο-ευρωπαίους και μιἂν ἀπαντοχή από τους ομόδοξους Ορθόδοξους Ρώσσους.
Η φιλοτουρκική παράδοση της Αγγλικής εξωτερικής πολιτικής ενίσχυε τὰ αντι-Αγγλικά αἰσθήματα των Ἑπτανησίων καὶ τοὺς ἀνάγκαζε να αναζητήσοὺν στηρίγματα σε παραδοσιακές αντι-Τουρκικές δυνάμεις.
Η πώληση της Πάργας από τοὺς Εγγέζους, από τον Ἐγγλέζο ἁρμοστή τηςΚέρκυρας Μέτλαντ στον Αλή Πασά τὴν Μεγάλη Παρασκευή του 1819, αποτέλεσε τὴν τελευταία σταγόνα για την ἀπώλεια κάθε εκτίμησης, κάθε ἐμπιστοσύνης στὴν Αγγλική πολιτική και τὴν ἀποκορύφωση τῶν αντι-αγγλικών αισθημάτων. Η μαζική μετοίκηση τῶν Παργινών στὴν Κέρκυρα αποτέλεσεμιὰ ἀκόμα εισροή ἀναγκαστικά εθνικά συνειδητοποιημένου πληθυσμού στὴν Κέρκυρα.

Αποτέλεσμα τέτοιων συνθηκών καὶ τῆς πανευρωπαϊκής ἀνάπτυξης της εθνικής τιδέας ήταν ἡ συγκρότηση μιας συνειδητής πολιτικής καὶ πνευματικής ηγεσίας, που με πάθος ὑυπηρέτησε τὴνιδέα της εθνικής ἀναγέννησης και ανεξαρτησίας.

Η ηγεσία αυτή σε κάθε επίπεδο εθνικής και κοινωνικής ζωής υπήρξε εθνική πρωτοπορία.

Μορφές όπως:

Ο Ἠλίας Ζερβός Ιακωβάτος (η κυριώτερη και τραγικώτερη μορφή του Ενωτικού Αγώνα).

Ο Ζαμπέλιος, από τους πρώτους καὶ βαθύτερους μελετητές του Μεσαιωνικού Ἑλληνισμού και της Ἐθνικής μας συνείδησης, από τοὺς αποτελεσματικώτερους πολέμιους του Φαλμεράνερ.

Ὁ Ευγένιος Βούλγαρης, από τις μεγαλύτερες μορφές ενός ορθόδοξου διαφωτισμού, του διαφωτισμού στη Ρωσσία με τὴν πανευρωπαϊκή ακτινοβολία.

Ο Πολυλάς, ο Μαρκοράς, δεν είτανε καρποί της Τύχης, προέκυψαν σε συγκεκριμένη κοινωνία, κοινωνική καὶ πολιτική ηθική, την Ἑπτανησιακή.

Η γιγάντια μορφή και εθνική συνείδηση ενός Καποδίστρια δὲν προέκυψε σε πολιτικό και πολιτιστικό κενό. Η εκ μέρους του Καποδίστρια προτίμηση τῆς Ρωσσίας, ενώ αποδεδειγμένα του προσφέρθηκαν δελεαστικές εὐκαιρίες για ἄλλες ευρωπαϊκές χώρες, δεν εἶναι τυχαία.

Ἐπίσης δεν προέκυψε από πολιτικό κενό ο Μαρίνος Αντύπας, ο πρωτομάρτυρας τῆς εξέγερσης τῶν κολλήγων στη Θεσσαλία. Αὐτή ἡ κοινωνική μαγιά για τηνυπόλοιπη Ελλάδα εἰναι επικίνδυνη.

Μετά τὴν δολοφονία του Καποδίστρια, μετά την διάλυση του Εθνικού Στρατού, του στρατού της επανάστασης, τὴν διάλυση του Καποδιστριακού κόμματος, ποὺ είναι το κόμμα της Φιλικής Εταιρείας και τῶν οπλαρχηγών, ἢ δίκη του Κολοκοτρώνη είναι ἐνταγμένη στην διάλυση της Καποδιστριακής πολιτικής, στην πολιτική διάλυσης τῆς ἐπτανησιακής επιρροής καὶ παράδοσης.

Ἡ Ἑπτανησιακή παράδοση πρέπει να πάψει να διαποτίζει τον εθνικό κορμό. Η εθνική συνείδηση που ἔρχεται από τα Ἑπτάνησα, ἡ εθνική συνείδηση ποὺ διἀπνέει τὴν Ἑπτανησιακή διανόηση, πολιτική και πνευματική ηγεσία, είναι ριζικά αντίθετη με την πολιτική που επιδιώκουν οἱ προστάτιδες δυνάμεις και κυρίως ἡ Αγγλία.

Η εθνική μνήμη τῶν Ἑπτανησίων, φορτισμένῃ με τις φυλακές, τις εξορίες, τις κρεμάλες, τὰ πισσωμένα και πυρπολούμενα κλουβιά στα οποία ἐβρισκαν τον θάνατο οι ενωτικοί αγωνιστές, ἡμνήμη απ᾽ τη νοθεία τῶν εκλογών, από το κλείσιμο της Ἰόνιας Βουλής, ήταν επικίνδυνη γιὰ τὴν αγγλοκρατία στην Ἑλλάδα και τοὺς συνενόχους της. Οἱ φορείς αὐτής της μνήμης ἔπρεπε νὰμπουν στο περιθώριο…

Με την ἕξωση του Ὅθωνα ἔχει ἔλθει ἢ ὥρα της τελικής επέλασης της Αγγλικής Κυριαρχίας στην Ἑλλάδα και της συντριβής τῆς Ἑπτανησιακής Ενωτικής Ἐθνικής πολιτικής.

Οι όροι της Ντροπής

Με υπόμνημα τοῦ εκτάκτου απεσταλμένου της Αγγλικής Κυβερνήσεως Ἐρρίκου Ἕλλιοτπρος την Πρόεδρο της προσωρινής Κυβέρνησης της Ελλάδας, ἢ Αγγλική Κυβέρνηση καθιστά γνωστόν ότι:

1) αν ἡ Ελληνική συνέλευση παραμείνει πιστή στο καθεστώς της Συνταγματικής Μοναρχίας,
2) αν η Ἐλλάδα απέχει από κάθε επίθεση κατά τοὺ γείτονος κράτους (της Τουρκίας),
3)αν ἡ Ελλάδα εξέλεγε ἡγεμόνα αποδεκτόν από την Μεγάλη Βρετανία,
Τότε ἡ ὑψηλότητά τῆς η Βασίλισσα της Αγγλίας θα ανήγγειλε στη Βουλή καὶ τὴν Γερουσία της Ἑπτανήσου, ότι ἐπόθει τὴν ἕνωση των Ιονίων με την Ἑλλάδα.
Ἐάν όμως εξελέγετο ἡγεμόνας που θα ἐνεθάρρυνε ἐπαναστάσεις ή επιθέσεις σε βάρος της Τουρκίας, τότε ἡ ὑψηλότητάτης θα ματαίωνε τὴν απόφασή της.
Στη συνέχεια ἡ Αγγλική Κυβέρνηση εξέφραζε τη βεβαιότητα ότι ο μέλλων βασιλεύς θα ἦταν φίλος της συνταγματικής ἐλευθερίας και της εἰρήνης και θα απελάμβανε την φιλία καὶ την εμπιστοσύνη τῆς Α.Μ.

Η εκλογή της Ντροπής

Σε ἀπόλυτη ὑποταγή στην Αγγλική ἐπιθυμία εγκατάλειψης κάθε στήριξης τῶν υπό τον Τουρκικό ζυγό Ἑλλήνων, τῆς ἐγκατάλειψης κάθε βοήθειας στους ὑπό εξέγερσιν Ἕλληνες και κάθε βλέψης εναντίον της Τουρκίας, ἡ Β΄ Εθνική τῶν Ἑλλήνων Συνέλευση ἀναγόρευσε τὴν 22α Ιανουαρίου [863 βασιλέα τωνἙλλήνων τον δευτερότοκο γιό της Βικτωρίας, Αλφρέδο. Η Αγγλία απέριψε τὴν πρόταση, μια πρόταση που θα είχε αποφευχθεί, αν ἡ Αγγλία εἶχε ειδοποιήσει προσβλητικότατα τους εν Αθήναις«φίλους της», ότι δεν ἐπρόκειτο να δεχθεί την πρόταση.

Τελικά ἡ Ἑλλάδα ἔδωσε το στέμμα τῆς στον Γλίξμπουργκ, ο οποίος βέβαια καὶ τὴν εμπιστοσύνη της Αγγλίας είχε και τοὺς όρους της Αγγλίας εἶχε ἀποδεχθεί.

Σ᾽ αὐτή την Ἑλληνική πολιτική ἀσφαλώς ἡ παράδοση του Καποδίστρια δεν είχε θέση, ἡ Ἑπτανησιακή Επαναστατική Παράδοση δεν είχε θέση.

Σε μια Αγγλοκρατούμενη Ἑλληνική ἐσωτερική καὶ εξωτερική πολιτική, ἢ ριζοσπαστική πνευματική και πολιτική ηγεσία των Ἑπτανήσων, ἡ πολιτική παρακαταθήκη των Ἑπτανήσων, δεν εἶχαν θέση.

Ἔτσι, ἢ πραγματικότητα ἔπρεπε να αντιστραφεί. Ἔτσι τὰ Ἑπτάνησα τῆς πρώτης εθνικής ἀνασυγκρότησης, τὰ Ἑπτάνησα της εθνικής αφύπνισης και συνειδητοποίησης, τα Ἑπτάνησα τουἀγώνα ενάντια στην ξενοκρατία, τὴν ξενοδουλεία και τὴν ἀφομοίωση, ἕπρεπε νὰ γίνουν τα Ἐπτάνησα του Μορφονιού, του Νιόνιου, του Φραγκολεβαντίνου.

Με την ίδια πολιτική ηθική, δεν αποκλείεται κι ο Μεγαλέξανδρος να γίνει Σκοπιανός…

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• Περί της Οικονομικής Διοικήσεως τῆς Ἑπτανήσου επί Βενετοκρατίας. Ανδ. Μιχ. Ανδρεάδου, 1914.
• Ἡ Μυστική Οργάνωση Φιλική Εταιρεία. Γ.Λ Αρσ.,, Αθήνα 1966.
• Η Ἰστορία του Σουλίου καὶ της Πάργας. Χριστοφόρου Περράβου. Αθήναι, 1857.Ἄσματα Δημοτικά της Ελλάδας. Εκδοθέντα μετά Μελέτης Ιστορικής Περί “Μεσαιωνικού Ελληνισμού, Σπυρίδωνος Ζαμπελίου, 1852.
• Η Κερκυραϊκή Σχολή. Ειρήνης Δενδρινού (Προλεγόμενα Κ. Δαφνή), Κέρκυρα. 1953.
• Ὁ Ηλίας Ζερβός Ιακωβάτος καὶ ἡ Ἔνωση της Ἐπτανήσου, Ντίνου Κονόμου έκδοση του «Συλλόγου προς διάδοσιν ὠφελίμων βιβλίων», Αθήνα, 964.
• Η Ιστορία της Ιόνιας Ἀκαδημίας. Γεωργίου Τυπάλδου Ιακωβάτου (1837). εἰσαγωγή, σχόλια: Ασδραχάς. Νέα Ἑλληνική Βιβλιοθήκη. Εκδοτική ΕΠΕ. Αθήνα. 1982.
• Πολιτική Ιστορία της Επτανήσου (1815-1864) Ανδρέα Ιδρωμένου, Κέρκυρα. 1958.
• Περιοδικό Ελληνική Δημιουργία᾿Αφιερώματα:
• Κῳνσταντίνος Θεοτόκης. τεύχος 92
• Ἄριστ. Βαλαωρίτης. τεύχος 35
• Ἑπτάνησα. τεύχος 135
• Κέρκυρα, τεύχος 11
• Ξενοκρατία και Βασιλεία στην Ἐλλάδα, G. Φιλάρετου, επανέκδοση «Νεοελληνική Ἱστορική Βιβλιοθήκη», Αθήνα, 1972.

 

Σκινεας Το χωριο της γιαγιας μου Αλεξανδρας Αλεξανδρατου

https://slpress.gr/idees/to-matomeno-pascha-toy-1650-stin-kefallonia/

Το ματωμένο Πάσχα του 1650 στην Κεφαλλονιά

 

Παγουλάτος Γιάννης

Οι συγκρούσεις ανάμεσα στις αριστοκρατικές οικογένειες της Κεφαλλονιάς, αποτελούν ένα σχετικά άγνωστο κεφάλαιο της ιστορίας.

 Κατά την διάρκεια της Βενετοκρατίας, το νησί ελεγχόταν ουσιαστικά από διάφορους πανίσχυρους οίκους ευγενών, οι οποίοι βρίσκονταν μόνιμα σε εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ τους.

Η κατώτερη αριστοκρατία, καθώς και οι απλός λαός, έπαιρναν το μέρος της μιας ή της άλλης παράταξης, κι έτσι οι συγκρούσεις γενικεύονταν.

Η κατάσταση αυτή επικρατούσε σε γενικές γραμμές από την έναρξη της Λατινοκρατίας, αλλά τον 17ο και 18ο αιώνα ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Ένα ιδιαίτερα αιματηρό περιστατικό, ενδεικτικό της αγριότητας των συγκρούσεων ανάμεσα στους αριστοκράτες του νησιού, αναφέρεται και από τους Κεφαλλονίτες λαογράφους και ιστοριοδίφες Ηλία Τσιτσέλη και Σπύρο Σκηνιωτάτο.

Στην δυτική Κεφαλλονιά, στα υψώματα που βρίσκονται βορειοδυτικά του Ληξουρίου, είχαν χτιστεί δυο κοντινά μεγαλοχώρια: ο Σκινέας και τα Δελλαπορτάτα. Το πρώτο, ήταν η έδρα του ισχυρού αρχοντικού οίκου των Λοβέρδων. Το δεύτερο, αποτελούσε προπύργιο της εξίσου κραταιάς αριστοκρατικής οικογένειας Δελλαπόρτα. Οι Λοβέρδοι είχαν εγκατασταθεί στην Κεφαλλονιά μετά το 1262 και πριν το 1450.

Ο οίκος τους εντάχθηκε στην Χρυσή Βίβλο των ευγενών του νησιού μεταξύ 1593 και 1604, αποκτώντας τον τίτλο του κόμη. Η οικογένεια Δελλαπόρτα ήταν από τους παλαιότερες του νησιού. Τα πρώτα μέλη της είχαν εγκατασταθεί στην Κεφαλλονιά το 1050 ή, σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, κατά την περίοδο της Α' Σταυροφορίας (1096-1099). Στην Χρυσή Βίβλο εγγράφηκαν μεταξύ 1592 και 1604. 

Η αντιπαλότητα των δύο οίκων

Οι δύο οίκοι βρίσκονταν σε μόνιμη αντιπαλότητα, με συχνές αψιμαχίες και συγκρούσεις μεταξύ τους. Ακόμα και οι βενετικές αρχές του νησιού αποδεικνύονταν πολλές φορές ανίκανες να περιορίσουν αυτά τα περιστατικά βίας. Η παράδοση λέει ότι η έχθρα ξεκίνησε, επειδή τα αγόρια της οικογένειας Δελλαπόρτα παρενοχλούσαν τα κορίτσια των Λοβέρδων, όταν εκείνα έπαιρναν νερό από μια πηγή που χρησιμοποιούσαν και οι δύο οικογένειες.

Πραγματική αιτία όμως φαίνεται να ήταν μάλλον ο έλεγχος της περιοχής γύρω από το Ληξούρι, το οποίο αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της Κεφαλλονιάς μέχρι σήμερα. Εντελώς απροσδόκητα, γύρω στα 1650, φάνηκε ότι η αντιπαλότητα ανάμεσα στους δύο αριστοκρατικούς οίκους επιτέλους θα έληγε. Οι Λοβέρδοι προσκάλεσαν στην μεγάλη εκκλησία τους, στον Σκινέα, όλη την οικογένεια Δελλαπόρτα, για να παρακολουθήσουν μαζί τον Εσπερινό της Αγάπης, δηλαδή την λειτουργία που τελείται το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα.

Ο συνεορτασμός αυτός θα επισφράγιζε την συμφιλίωση ανάμεσα στους δύο οίκους, τερματίζοντας τις μεταξύ τους συγκρούσεις. Καλεσμένοι ήταν τα μέλη όλων των κλάδων της οικογένειας Δελλαπόρτα, ανεξάρτητα ηλικίας και φύλου. Οι άνδρες μάλιστα μπορούσαν να φέρουν μαζί τους και τα όπλα τους, για να ρίξουν στον αέρα άσφαιρους πανηγυρικούς πυροβολισμούς, σύμφωνα με το τότε έθιμο.

Ως γνωστόν, τα φορητά πυροβόλα όπλα εκείνης της περιόδου γέμιζαν με μπαρούτι και βόλια. Η δύναμη από την ανάφλεξη της πυρίτιδας ωθούσε το βλήμα έξω από την κάνη και το εκτόξευε προς τον στόχο. Αν ο χειριστής γέμιζε το όπλο μόνο με μπαρούτι, τότε ο πυροβολισμός ήταν μάλλον ακίνδυνος, καθώς παρήγαγε απλώς κρότο και λάμψη. Ο Εσπερινός της Αγάπης αποτελούσε μια πολύ σημαντική περίσταση για τους Χριστιανούς εκείνης της εποχής, πράγμα το οποίο προσέδιδε ακόμα μεγαλύτερη επισημότητα στην πρόσκληση των Λοβέρδων.

Μετά το πέρας της λειτουργίας, γινόταν η καθιερωμένη λιτανεία, στην κεφαλή της οποίας πήγαινε ο ιερέας με το Ευαγγέλιο. Ακολουθούσαν οι συμμετέχοντες λαϊκοί, σχηματίζοντας παράλληλες σειρές πίσω του. Πριν την έναρξη της λιτανείας, αυτοί που λάμβαναν μέρος στην πομπή, πυροβολούσαν πανηγυρικά στον αέρα με τα μουσκέτα και τις πιστόλες τους. Φυσικά, για λόγους ασφαλείας, τα όπλα στην συγκεκριμένη περίσταση ήταν γεμάτα μόνο με μπαρούτι. 

Παγίδα θανάτου

Οι Δελλαπόρτες δέχτηκαν με ευχαρίστηση την πρόσκληση των μέχρι πρότινος αντιπάλων τους και το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα πήγαν όλοι μαζί στον Σκινέα. Ο Αντώνιος Λοβέρδος, επικεφαλής του οίκου του, υποδεχόταν τους καλεσμένους με περισσή ευγένεια, όπως άρμοζε σε αριστοκράτες. Το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί στην μεγάλη εκκλησία του χωριού ήταν ιδιαίτερα πολυάριθμο, καθώς και οι δύο οικογένειες είχαν φέρει τα μέλη όλων των κλάδων τους, άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας. Η απαρτία αυτή αποσκοπούσε στο να δοθεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερη λαμπρότητα στο γεγονός.

Όταν τελείωσε ο Εσπερινός της Αγάπης, ήρθε η ώρα της λιτανείας και οι παρευρισκόμενοι βγήκαν έξω, στο προαύλιο της εκκλησίας. Ο ιερέας μπήκε μπροστά, με το Ευαγγέλιο στο χέρι και οι δύο οικογένειες σχημάτισαν πίσω του ισάριθμες παράλληλες σειρές: οι Λοβέρδοι στην αριστερή πλευρά και οι Δελλαπόρτες στην τιμητική δεξιά πλευρά, επειδή ήταν καλεσμένοι. Η πομπή θα ξεκινούσε μόλις ρίχνονταν οι πανηγυρικοί πυροβολισμοί. Οι καμπάνες χτυπούσαν χαρμόσυνα και η ατμόσφαιρα ήταν ευχάριστη και εορταστική.

Ως τιμώμενοι προσκεκλημένοι, τα μέλη της οικογένειας Δελλαπόρτα πυροβόλησαν πρώτα. Με μια γρήγορη κίνηση, έστρεψαν τα μουσκέτα και τις πιστόλες τους προς τα πάνω και έριξαν τις άσφαιρες βολές τους. Όταν όμως ήρθε η σειρά των Λοβέρδων να πυροβολήσουν, εκείνοι δεν σημάδεψαν τον αέρα αλλά τους Δελλαπόρτες, που βρίσκονταν απέναντί τους! Τα δε όπλα τους δεν ήταν γεμάτα μόνο με μπαρούτι, αλλά και με βόλια! 

Ματωμένο Πάσχα

Οι Λοβέρδοι πυροβόλησαν εν ψυχρώ τους Δελλαπόρτες, σκοτώνοντας στην στιγμή δεκάδες από αυτούς. Οι προσκεκλημένοι συνειδητοποιούσαν με τον πιο οδυνηρό τρόπο ότι η τελετή συμφιλίωσης δεν ήταν παρά μια καλοστημένη παγίδα θανάτου. Η σφαγή συνεχίστηκε για αρκετή ώρα, ενώ οι Δελλαπόρτες προσπαθούσαν να γλιτώσουν με όποιον τρόπο μπορούσαν από τους Λοβέρδους και τους μισθοφόρους τους. Όταν όλα τέλειωσαν, ελάχιστοι είχαν μείνει ζωντανοί.

Η οικογένεια Δελλαπόρτα προσπάθησε να εκδικηθεί. Κάποια μέλη της, τα οποία είχαν επιζήσει της σφαγής, έστησαν ενέδρα στον δρόμο που οδηγούσε στο Ληξούρι και φόνευαν όποιον Λοβέρδο τύχαινε να περνάει από εκεί. Παρόλα αυτά, η ήττα του οίκου τους ήταν οριστική. Το χωριό που αποτελούσε την έδρα της οικογένειας Δελλαπόρτα ερήμωσε. Τα απομεινάρια της σκόρπισαν σε διάφορα σημεία της Κεφαλλονιάς, στην Ιθάκη και στην Λευκάδα.

Μέσα σε ένα απόγευμα, οι Δελλαπόρτες είχαν τεθεί εκτός μάχης από τα παιχνίδια εξουσίας του νησιού. Πολλά χρόνια μετά τα παραπάνω αιματηρά περιστατικά, το 1680, κυκλοφόρησε στην Κεφαλλονιά μια κακεντρεχής έμμετρη σάτιρα, γραμμένη στα Ιταλικά. Οι στίχοι της διακωμωδούσαν τα παθήματα της οικογένειας Δελλαπόρτα λέγοντας, σε ελεύθερη μετάφραση: 

«Διώχτηκαν οι Δελλαπόρτες από τον Σκινέα,

γιατί κάποιοι από αυτούς δεν ήθελαν

να ακολουθήσουν τα με όπλα τους, μέσα στο κακό.

Κι έτσι, στο τέλος, φέρανε οι ίδιοι τον σκοτωμό τους».

Όταν οι Γερμανοί εξόντωσαν τους Ιταλούς για πρώτη φορά στη Κεφαλονιά 

Μεσαιωνική ιστορίαΕπεξεργασία

Μεσαιωνικός χάρτης της Ιταλίας

Κατά την διάρκεια αλλά και μετά την πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας η Λομβαρδία γνώρισε πολλές επιδρομές και καταστροφές από διάφορους λαούς. Το 568, υπό την ηγεσία του Αλβοΐνου, εμφανίστηκε στην περιοχή ένας γερμανικός λαός, οι Λομβαρδοί, όπου ίδρυσαν βασίλειο στην Παβία. Αυτός ο λαός έδωσε στην περιοχή και το όνομα του, οι Λομβαρδοί μιλούσαν και την δική τους γλώσσα την Λομβαρδική. Το 774 ο Καρλομάνδος κατέκτησε το βασίλειο της Πάβιας και τους προσάρτησε στην επικράτειά του.^[3] Στην συνέχεια στην περιοχή άνθισε το εμπόριο και η βιομηχανία ενώ το Μιλάνο και η Μάντοβα ήταν το κέντρο της Αναγέννησης.^[2] Την περίοδο αυτή όλη η Λομβαρδία ανήκει στο Δουκάτο του Μιλάνου.^[2] Σημαντικοί για την Ιταλία αργότερα ήταν και οι Λομβαρδικοί Πόλεμοι που έγιναν ατά τον 15ο αιώνα.

Σύγχρονη ιστορίαΕπεξεργασία

Από το 1706 η Λομβαρδία ανήκει στην Αυστρουγγαρία, στην συνέχεια κατακτήθηκε από τον Ναπολέοντα κι έγινε ημιανεξάρτητη επαρχία της Γαλλίας. Το 1815 επανήλθε στο αυστριακό βασίλειο κι έγινε ένα από τα κέντρα του αγώνα για ενοποίηση της Ιταλίας, το 1859 προσαρτήθηκε στο Ιταλικό βασίλειο.

https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BA%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82

Οικοσημα

https://cangelaris.com/kefaloikos.htmlhttps://cangelaris.com/kefaloikos.html

Λεωνιδας Γερασιμου Κατσαΐτης

Καποιες φωτογραφιες απο επισκεψη στην Κεφαλονια το 1962 και μια δωρεα
Ο Λεωνιδας Κατσαΐτης αδερφος του πατερα μου Ντινου και γιος του Γερασιμου και της Αλεξανδρας Κατσαΐτη Aλεξανδρατου πεθανε πληρης ημερων το 2003 στην Αθηνα .Η αγαπημενη συζυγος και συντροφος σε ολη του την ζωη Τζενη Κατσαΐτη Ξενακη τον ακολουθησε δεκα χρονια αργοτερα.

Στην φωτογραφια απο αριστερα Αννα Δαριβα Κατσαΐτη ,Τζενη Κατσαΐτη Ξενακη, Αλεξανδρα Κατσαΐτη Αλεξανδρατου, Λεωνιδας Κατσαΐτης

 Απο αριστερα Τζενη Κατσαΐτη,Λεωνιδας Κατσαΐτης,Αννα Δαριβα

 

Απο αριστερα Αννα Δαρίβα Κωστας Δαριβας,Αλεξανδρα Κατσαΐτη Τζενη Κατσαΐτη

 

Απο αριστερα Αλεξανδρα Κατσαΐτη ,Τζενη Κατσαΐτη,Λεωνιδας Κατσαΐτης 

Δωρεα στην εκκλησια  κτηματος δυο στρεμματων κληρονομιας απο τον πατερα του στα Χαυδατα

Αλεξανδρα Κατσαΐτη-Αλεξανδρατου

Ο προπαπους μου Λεωνιδης Κατσαΐτης παντρευτηκε την Αννα Πανα και απεκτησαν πεντε παιδια.
Γερασιμος , Νικολαος, Ελενη, Μαρια ,Τονινα .
Απο τα παιδια αυτα μονο ο Γερασιμος ειχε απογονους.
Ο Γερασιμος παντρευτηκε σε μεγαλη ηλικια την Αλεξανδρα Αλεξανδρατου απο το Σχινια.

Η Οικογενεια Αλεξανδρατου απο τον Σχινια

Σπυρος Αλεξανδρατος παντρευτηκε την Βαγγελουλα  Σταθη Λαζαρατου απο την Κοντογεναδα

Εκανε δυο παιδια Ιωαννης και Κωνσταντινος

Ο Ιωαννης παντρευτηκε την Αννα Αλισανδρατου και εκαναν εξη παιδια

Την Πηνελοπη  την Βαγγελουλα, τον Γερασιμο, τον Σπυρο, τον Ζησιμο, την Κυριακουλα.

Ο Ζησιμος παντρευτηκε την Διαμαντινα  Βανδωρου απο την Ερησο και εκαναν δεκα παιδια

Την Αλεξανδρα (γιαγια μου)την Αγγελίκη, την Αννα,τον Χριστο,τον Γιωργη,τον Αντρεα ,τον Γιαννη , τον Θωμα, τον Σταθη,και τον Αγγελο.

Η γιαγια μου Αλεξανδρα ηταν ενας πολυ τρυφερος ανθρωπος .Πραγματικα της χρωστω πολλα γιατι εζησα μεγαλο μερος της παιδικης μου ηλικιας κοντα της.Της αφιερωνω αυτη την αναρτηση με πολυ αγαπη.

 Απεκτησαν πεντε παιδια. Τον Λεωνιδα , τον Κωνσταντινο, την Αννα , την Βιβη και τον Διονυση.
Εζησαν μεχρι το 1929 στο Αργοστολι στην οδο Ηλια Ζερβου  και το 1929 μετακομισαν στην Αθηνα στην Νεαπολη Εξαρχειων και στην οδο Κωλετη 21.
Οι φωτογραφιες ειναι του Κωνσταντινου Κατσαΐτη (Ντινου) που γεννηθηκε το 1916 στο Αργοστολι και εφυγε απο την ζωη τον Γεναρη του 2000 στην Αθηνα.

1925 Καθημενοι ο πατερας της Αλεξανδρας Κατσαΐτη , Ζησιμος Αλεξανδρατος και η μητερα της Αδαμαντια Βανδωρου. Πρωτος απο δεξια ορθιος Ντινος Κατσαΐτης.Διπλα του Λεωνιδας Κατσαΐτης και διπλα του ο πρωτος τους ξαδερφος Μακης Βλαχος.

Καθιστοι η αδερφη τους Βιβη Κατσαΐτη και ο πρωτος τους ξαδερφος Αλεκος Αλεξανδρατος γιος του Αγγελου Αλεξανδρατου αδερφου της μητερας τους Αλεξανδρας.

1926 Ορθιος ο Ντινος Κατσαΐτης σε ηλικια 10 χρονων μαθητης δημοτικου στο Αργοστολι Καθιστος ο πρωτος του ξαδερφος Γερασιμος (Μακης) Βλαχος γιος του Γεωργιου Βλαχου και της Αγγελικης Αλεξανδρατου αδερφης της Αλεξανδρας

1926 Με το ποδηλατο ιδια ηλικια Ντινος Κατσαΐτης Αργοστολι

1927 Συλλογος ΕΝ Αργοστολι πρωτος απο δεξια καθημενος Ντινος Κατσαΐτης 

1928 Αργοστολι Απο αριστερα .Ντινος Κατσαΐτης ,Βιβη Κατσαΐτη,πρωτος δεξια Λεωνιδας Κατσαΐτης

Φωτογραφίες της γιαγιάς μου Αλεξάνδρας και του παπού μου Γερασιμου 

Η γιαγια μου και ο παπους μου  με την αδερφη της Αγγελικη  και το συζυγο της Γεωργιο Βλαχο (απο τις Κεραμιες Λιβαθους) 1930.

Κερκυρα 1936 Με την θεια Βιτορια να καθεται μπροστα

 

Η θεια Βιτορια (συζυγος Ζαβιτσιανου) ξαδερφη του παπου σε νεανικη ηλικια σε πινακα ζωγραφικης  απο τον Περικλη Τσιριγωτη

Φωτογραφιες απο το 1946

Στην κατω φωτογραφια με την κορη της Βιβη.

 

Φωτογραφιες απο το 1956 στο Μενίδι.Στο δεξιο μερος η θεια μου Τζενη συζυγος του γιου τους Λεωνιδα Κατσαΐτη

 

 Ιδια χρονια 1956

 Φωτογραφιες του 1957

Πανω φωτογραφια.Γερασιμος και Αλεξανδρα Κατσαΐτη Κωνσταντινος Παπαδογιαννης και εγκυος η Ζωρζετα Παπαδογιαννη -Κατσαΐτη.1957
Κατω φωτογραφια Με τον εγγονο της Μακη Κατσαΐτη γιο του γιου της Ντινουκαι της νυφης της Ζωρζετας Παπαδογιαννη-Κατσαΐτη Ιουνιος 1957

Με τον συζυγο της και τον εγγονο της Μακη Κατσαΐτη στην Κυψελη 1958

Με τις δυο κορες της Βιβη και Αννα στην οδο Ιωαννου Δροσοπουλου δεκαετια 1960

Δεκαετια 1960 Κεφαλονια με τον γιο της Λεωνιδα Κατσαΐτη την συζυγο του Τζένη Ξενακη Κατσαΐτη (με το μαντηλι)και την κορης της Αννα Δαρίβα -Κατσαΐτη.Δυο φωτογραφιες

Δεκαετια 1970 Αθήνα